Կար ժամանակ, երբ մարդիկ խուճապի էին մատնվում՝ իմանալով իրենց զավակների Արցախում ծառայելու մասին։

Պատերազմից հետո հարյուրավոր ծնողներ իրենց տղա զավակների քաղաքացիության հարցերը լուծեցին ու ազատեցին Հայաստանում զինվորական ծառայությունից:

Մենք քայլում ենք ճակատագրի գծած արահետներով ու մեր ոտնահետքերով նկարում ենք Ազգի կնճիռները։ Ծերացել է Ազգը, սպիտակել է։ Ափսոս, մենք ուշ ենք ծնվել, մեզ կնճիռներն են բաժին ընկել։ Մեզնից առաջ մեր նախնիները նկարել են նրա արյունատար անոթներն ու երակները, հերոսական տարիներին նկարել են նրա մկանները, ոսկեդարին՝ նյարդերն ու ձայնալարերը, արյունն են հոսել, սիրտն են բաբախել, երգն են ղողանջել, միտքն են հղացել․․․

Այս չար ժամանակնեում մեր մեջ հաճախ ենք լսում ազգի ապաշխարության մասին կոչեր: Իհարկե անհրաժեշտ է յուրաքանչյուրս էլ առանց վերապահության գիտակցենք մեր կյանքի ընթացքում գործած անհատական, առանձին մեծ կամ փոքր մեղքերը, որոնք պետք է անպայման խոստովանել ու ապաշխարությամբ ազատվել դրանց բեռից: Սակայն այժմ հարկ է խոսենք մեղքերի այն խմբի մասին, որոնք գործել ենք ու, ցավոք, շարունակում ենք գործել հավաքական, միասնական կերպով և որոնցից էլ պետք է հրաժարվենք միասնաբար ու հավաքականորեն:

Լսեցի Լավրովի մամուլի ասուլիսը: Թե ինչ էր բարձրաձայնում երկու ժամից ավելի, բացարձակ էական չէ և ընդհանրապես նշանակություն չունի:

«Հայաստանը կարիք ունի նոր Սահմանադրության, ոչ թե սահմանադրական փոփոխությունների»,- ասում է Նիկոլ Փաշինյանը:

Խաղաղության պայմանագիրը չի կարող միակողմանի լինել։ Այս ֆեյք խաղաղությունը մի կողմ ունի, և այդ մի կողմում իրար փոխլրացնելով են գործում երկու թյուրքակենտրոններ։

Մեզ սպասում է մեծ կռիվ, էդ կռիվը նախ մեր ներսում է` մեր գաղափարների, մեր կենցաղի, մեր մտածողության, մեր կոմֆորտի, մեր կենսական «պետքերի» մեջ, հետո էդ կռիվը կդառնա մեր ու մեր երկիրը գրոհած թշնամու մեջ, հետո էդ կռիվը ավելի կմեծանա, ու ինչքան արագ մենք հաղթահարենք, այնքան հաջորդ կռիվը ի նպաստ մեզ կլինի, այնքան մեր հաղթանակը մոտ կլինի։

Մեկ տարի առաջ այս օրը, իրենց անկողիններում քնած, այրվեցին 15 հայ զինվորներ:

Երբ գիշերը պառկում ես քնելու՝ հանվում ես ու սրթսրթալով մտնում սառը վերմակի տակ, փաթաթվում ես ու զգում սեփական մարմնիդ ջերմությունը, էդ պահին պետք ա ասել՝ ուխա՜յ։ Պետք ա ասել, որովհետև դա իսկապես ուխա՜յ ա, որովհետև դա օրվա ամենահաճելի պահերից մեկն ա, որովհետև հիմա տաքանալու ես, բոլոր մկաններդ հանգստանալու են, ու աչքերդ փակվելու են։